Θέμα βιβλίου

Η ανθρώπινη τραγωδία πηγάζει από πολλές αιτίες: την απώλεια των αγαπημένων, το ανεκπλήρωτο του έρωτα, την εγκατάλειψη των φίλων, την μοναξιά την ώρα της ανάγκης, τον εφιάλτη μιας ανίατης ασθένειας, ή ακόμα και από την ανάμειξη μ' ένα κόσμο αλλιώτικο, που στοχοποιεί και καταδικάζει την οποιαδήποτε διαφορετικότητα. Όταν όμως όλα αυτά συμβαίνουν στη ζωή ενός μονάχα ανθρώπου κι αν αυτός ο άνθρωπος τυχαίνει να είναι μια νέα γυναίκα που ερωτεύτηκε, πίστεψε και ακολούθησε έναν άντρα στη χώρα του, τότε γίνεται διπλά τραγικό. Αυτήν ακριβώς η ιστορία περιγράφεται στο βιβλίο "Σαν ψίθυρος στην έρημο". Ο ψίθυρος υπάρχει πάντα μέσα μας. Είναι η ζωοποιός δύναμη της θύμησης. Η απόκρυφη φωνή του εσώτερου εαυτού μας. Η άλλη μορφή της ύπαρξής μας. Τον διατηρεί η ανάγκη μας για επιβίωση και επιβεβαίωση. Αυτό που ζήσαμε, αυτό που μας πλήγωσε, αυτό που ήμασταν υπάρχει μέσα μας ως μνήμη, πίκρα ή νοσταλγία. Οι ψίθυροι των λόγων που ανταλλάξαμε, αυτών που είπαμε ενώ θα έπρεπε να είχαμε σιωπήσει, η τελευταία λέξη πριν από μια εγκατάλειψη, ο ήχος μιας άρνησης, η φράση μιας οριστικής απόφασης, αποτελούν οδυνηρές στιγμές αυτού του χρονικού χώρου που ονομάζουμε παρελθόν. Άλλοτε το φυλάμε κρυμμένο βαθιά μέσα μας κι άλλοτε το αναπολούμε. Αλλά μερικές φορές -τις πιο επώδυνες- το στήνουμε μπροστά μας για να το δικάσουμε, να το καταδικάσουμε ή για να το κατανοήσουμε. Όμως, το βασικό ζητούμενο είναι πάντα η αποδοχή του. Η συμφιλίωση μαζί του και με ό,τι περιλαμβάνει: τους νεκρούς του, τα σφάλματα, τα φαντάσματα της νιότης, τα αγαπημένα πρόσωπα, εκείνα που χάθηκαν κι εκείνα που ποτέ δεν ήρθαν, τα επώδυνα γεγονότα που τα τύλιξε η λήθη και τα ευτυχή που η μνήμη τα διατήρησε σαν θησαυρούς…